December cadeautjesmaand!
op 30 november 2016 21:14 | Reageer
De meeste ouders vinden hun kinderen het mooiste cadeau dat ze ooit kregen. Ook ik. Ik was ruim 40 toen mijn dochter geboren werd. Ik zeg altijd tegen haar; jij was een grote Verrassing.
We hadden het eigenlijk al opgegeven, mijn man en ik. Kinderen, dat wordt het niet meer. Bij een afrondend onderzoek zei de gynaecoloog; ‘Hmmm, je hebt deze maand wel een eisprong gehad...’
Huh?? Ik wist het toen meteen, ik ben zwanger. Toch nog….
Dat het jaar daarna ook nog een zoon kwam was dan ook vooral een Cadeautje. En zo noem ik ze dan ook vaak: Verrassing en Cadeautje.
Het moederschap verandert vrouwen, niet zelden rigoureus en onomkeerbaar…
‘Wat is er veranderd sinds je moeder bent?’ Bijna een standaardvraag in mijn consulten met moeders.
‘Het is drukker geworden’.
‘Ok, maar ben jij veranderd?’
‘Oh, ja, ik ook.’
Hoewel het niet altijd te duiden is VOELEN we ons vooral anders als moeder. Een enorm verantwoordelijkheidsgevoel, we voelen ons kwetsbaarder, onmisbaar, en vaak VOELEN veel dingen anders.
Ik ben zelf toen ik moeder werd, óók een emotionele dwaas geworden. Bij het minste staan de tranen in mijn ogen. Alle ouders juichen op zaterdag langs de lijn als er gescoord wordt, maar bij mij biggelen de tranen over de wangen. Van blijheid natuurlijk. Ik ben snel geraakt, door leuke dingen, door verdrietige dingen. Wat een prachtig cadeau. Ik kreeg het er gratis bij toen ik moeder werd.
Ja natuurlijk, het is weleens ongemakkelijk, ik krijg weleens bevreemde blikken… Straks op pakjesavond lees ik ook weer met een brok in de keel gedichten voor. Maar door het moederschap ben ik weer geworden die ik ben; gevoelig en snel geraakt. En dat was ik kwijt totdat de dag dat Verrassing geboren werd.
Ouders hebben verwachtingen, we verwachten dat een kind met ons eigen bloed hetzelfde vindt, denkt en leuk vindt dan wij. En kinderen willen lief gevonden worden. Ze willen dus graag aan die verwachting voldoen. En passen zich dan aan.
We leren kinderen heel veel.
Maar we leren kinderen ook heel veel af.
De boodschap waar ik mee ben opgegroeid was: ‘Huilen helpt niet, je moet flink zijn’. En ik was flink. Heel flink. Maar diep van binnen zat een verdrietig meisje dat niet mocht voelen, die niet mocht zijn zoals ze was. Op mijn dertigste bleek ik depressief. Mijn verdriet had zijn weg naar binnen gezocht en was vastgeklonken. Al 30 jaar deed ik alles om lief gevonden te worden. Stond voor iedereen klaar om te helpen, werkte altijd te hard en was daardoor chronisch overspannen.
Cadeautje heeft mij gespiegeld, hij huilde veel, vooral als iets ‘niet eerlijk’ was en hij kon heel erg boos zijn; je zag een lastige peuter, maar ik zag ook mezelf. Ik leerde dat ik mijn emoties mocht laten zien, dat verdrietig en boos zijn heel prettig kan zijn. Cadeautje is intussen 9 jaar, hij is nog steeds mijn spiegel. Hij kan me raken zoals anderen mij niet kunnen raken. Hij is net als ik heel gevoelig en heel slim. Als ik hem niet begrijp dan vertaal ik het. Cadeautje is best ingewikkeld, dus ik pak hem uit door alle wikkels er één-voor-één af te halen. Het ene papiertje nog mooier dan het andere.. En dan komt hij tevoorschijn. Prachtig, ontroerend en dan snap ik hem én mezelf weer een beetje beter.
Zo kun je rijker en zelfbewuster worden, gratis en voor niks krijg je dat van jouw kind. Grijp het cadeau aan dat jouw kind je geeft. Ik hoop dat je straks onder de kerstboom eens even bij jezelf te raden gaat; wat vind je lastig aan je kind? En dan: Van welke last mag jij jezelf van bevrijden? Dan geef je jezelf én je kind het mooiste cadeau van deze decembermaand.